(με αφορμή γραφόμενα κάποιων, στο σχόλιο ενός φίλου, αλλά και πράγματα που διαβάζω σήμερα)
Δυστυχώς είμαστε ένας λαός που έχει ανάγκη όχι από ιστορία (ΚΑΚΟΜΑΘΑΜΕ γιατί πάντα είχαμε από αυτή), αλλά από φαντάσματα.
Το Πολυτεχνείο (και αποδείχτηκε τα τελευταία χρόνια), “φτιάχτηκε” για να εξυπηρετήσει το πολιτικό μέλλον κάποιων. ΠΡΟΣΟΧΗ. Όταν έγινε, δεν έγινε ΓΙΑ αυτό το λόγο από τον κοσμάκη που ήταν εκεί! Δεν εννοώ αυτό! Από αυτούς που σχεδιάστηκε όμως, έτσι ήταν. Η ψυχολογία της μάζας είναι μέγιστο εργαλείο (και το βλέπουμε παγκοσμίως ακόμα και αυτές τις μέρες, μην πάμε μακριά).
Κατ’ αντιστοιχία αυτό το πλουσιόπαιδο με το βραχιολάκι δήθεν για να σπουδάσει, αυτός ντε που έκανε πρόσφατα δηλώσεις για μαύρο Δεκέμβρη, (το ξέρω φαίνεται extreme ότι γράφω) φτιάχνεται για να χτίσει μελλοντικό αριστερό ηγέτη (ας πούμε αριστερό – εκεί ξεχνιούνται οι original). Θα βγει από τη φυλακή, θα τον βάλουν να γράψει και κάνα βιβλίο, τζα! Να ο επόμενος που δεν θα έχει στο βιογραφικό του απλώς ότι ήταν πρόεδρος δεκαπενταμελούς. Εδώ είσαι και εδώ είμαι. Αν και ίσως τους “κάηκε” αυτό το χαρτί. Θα δείξει. (και ναι αρνούμαι να θυμάμαι το όνομα του)
Πίσω στο Πολυτεχνείο. Όπως έγραψα στο timeline μου, αμφιβάλλω αν κανείς από τους δακρυσμένους μπροστά από το “κεφάλι” εκεί στο προαύλιο, έχει διαβάσει τι λέει η πινακίδα του γλυπτού. Είναι αφιερωμένο στους φοιτητές που αγωνίστηκαν και έπεσαν… … ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ 41-44. Μην πιστεύετε εμένα, πηγαίνετε να το δείτε μόνοι σας. Ως “μοντέλο” δεν υπήρξε νεκρός φοιτητής αλλά καθηγητής (και μέλος του ΕΛΑΣ στον πόλεμο) που… ήταν εκτός Ελλάδος στην χούντα και γύρισε μεταπολιτευτικά. Πέθανε τη δεκαετία του 80 νομίζω.
ΠΡΟΣΟΧΗ (γιατί ξέρω με τα παραπάνω ήδη με έχουν βγάλει ΧΑ και πέρα). Νεκροί στην χούντα υπήρξαν. Βεβαίως και υπήρξαν. Κατάφεραν και βρήκαν 10-κάτι ανθρώπους, με ΕΙΣΑΓΓΕΛΙΚΗ έρευνα μεταπολιτευτικά. Εκτός αν ούτε αυτό το δεχόμαστε οπότε πάω πάσο. Θα πάω… πιο πάσο όταν βγει ένας οποιοσδήποτε και πει “όχι νεκρός ήταν και ο θείος μου ο τάδε που ΔΕΝ είναι στη λίστα”. Οι νεκροί αυτοί ήταν σε διάφορους δρόμους, άλλες μέρες, για διάφορους (χουντικούς) λόγους. Στο Πολυτεχνείο εκείνη την ημέρα, λυπάμαι αλλά όχι. Ούτε έλιωσε κανέναν το τανκ (αν και νομίζω υπήρχε θέμα με τα πόδια κάποιου).
Ξαναλέω για να σας δυσκολέψω στο τι κουτί να με βάλετε: 67-74 είχαμε ΧΟΥΝΤΑ. Νεκροί στη χούντα ΥΠΗΡΧΑΝ. Βασανισμένοι ΠΟΛΛΟΙ περισσότεροι. Νεκροί στο Πολυτεχνείο ΔΕΝ υπήρχαν.
Το Πολυτεχνείο έπρεπε να γιορτάζεται;
Ναι, έπρεπε να γιορτάζεται. Ως αυτό που είναι όμως. Σύμβολο της βροντερής φωνής του λαού.
Γιατί τώρα είναι γιορτή συγκεκριμένης πλευράς στη βουλή (γιατί για ιδεολογίες ας γελάσω).
Ως γιορτή της Δημοκρατίας έχουμε καλύτερες υποψήφιες ημέρες. Όπως την Επέτειο της Αποκατάστασης στης Δημοκρατίας (μα ένα όνομα που διάλεξαν ε;…). Γιορτάζεται στα μουλωχτά, στο Προεδρικό με αρχηγούς κομμάτων. Βλέπετε δεν βολεύει ούτε ιδεολογικά, ούτε πρακτικά. 24 Ιουλίου ετοιμάζεται ο κόσμος για τα μπάνια του λαού, όσοι δεν είναι ήδη. Επίσης έχει το φάουλ ότι είναι ταυτόχρονα η επιστροφή του Καραμανλή εκείνη τη μέρα και εντάξει δεν επιτρέπεται να γιορτάζουμε τέτοια πράγματα με το όνομα τους (μου αρέσει που θεωρούμε ότι η Αριστερά – χαχαχα Αριστερά – κυβέρνησε πρώτη φορά το 2015… ναι κοινοβουλευτικά).
Ξέρετε τι είναι πραγματική πρόοδος;
Αυτό που ζήλεψα στους Γάλλους αυτές τις μέρες (και μόνο αυτό τους ζήλεψα, μη παρεξηγούμαστε). Όρθιο το κοινοβούλιο να απαγγέλλει τον ύμνο τους. Με δάκρυα. Την αποχώρηση από το Σταντ ντε Φρανς με τον ύμνο τους. Αυθόρμητα. Χωρίς να βγει κανείς να τους πει Λεπενικούς (ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ – καλό ε!).
Εδώ να μπορούμε να γιορτάσουμε τον Γοργοπόταμο ΚΑΙ την επιστροφή του Καραμανλή, ΟΛΟΙ, χωρίς να βγάλουμε μαχαίρια για την μετά εξέλιξη του ΕΔΕΣ και του ΕΛΑΣ ή το αν ο Καραμανλής ήταν εθνάρχης ή καταστοφέας και τσιμεντοποιητής της Αθήνας. (πχ.)
Αλλά αυτά προϋποθέτουν ωριμότητα που γενικώς δεν διαθέτουμε. Ελληνάρες.
Αυτά. Λυπάμαι που χάλασα τη ζαχαρένια σας, προσπεράστε με.
Και πηγαίνετε να κλάψετε για ότι γουστάρετε στο κεφάλι του Σβορώνου.