Κυκλοφορώντας σπρώχνοντας ένα καροτσάκι (όχι φτου φτου δεν έπαθε κανείς τίποτα, ΜΩΡΟΥΔΙΑΚΟ καροτσάκι), ανακαλύπτει κανείς τα πόσα περνάνε τα άτομα με κινητικά προβλήματα στην πόλη μας.
Το μεγάλο καρκίνωμα είναι βέβαια τα παρκαρισμένα, αλλά σας την έσκασα, αυτό το post δεν θα είναι για αυτά (έρχεται και η ώρα τους βέβαια κάποια στιγμή). Είναι για τις πολλές… “ευκαιρίες” να το πω; …που μου δίνονται για να θυμάμαι τους Έλληνες Φιλόζωους.
Δεν καταλαβαίνω λοιπόν γιατί είναι φιλόζωος αυτός που θα βγάλει το σκυλί του βόλτα και θα το αφήσει να τα κάνει έξω από το σπίτι “μου” (κάθε “μου”) – ακόμα και στο διπλανό σπίτι από αυτό που μένουν έχουν το θράσος ή μάλλον την ηλιθιότητα να το επιτρέψουν! (ρε ζώον αν εκείνη την ώρα βγω και σε δω, φταίω μετά ρε ζώον;…)
Τα πεζοδρόμια σπιτιών είναι το λιγότερο. Αγαπημένο μέρος για την ανάγκη των σκύλων (από ΣΠΙΤΙ, γιατί τα αδέσποτα πάνε και βρίσκουν χώματα δεν τα κάνουν στα πεζοδρόμια), είναι σε χαλάκια, αλλά και – το αποκορύφωμα σκατοχαρακτήρα του “αφεντικού” – έξω από σχολεία! Δεν μιλάω φυσικά στον αέρα. Στην Καστέλα που μένω, γύρω από τα σχολεία της περιοχής, είναι ο ΠΛΕΟΝ αγαπημένος χώρος “τουαλέτας” σκύλων με αφεντικά. Δεν ξέρω αν θυμάστε, αλλά σχολείο είναι εκεί που πάνε τα παιδιά ΜΑΣ, ΣΑΣ και ΤΟΥΣ (!) από τα 5 τους μέχρι τα 18 τους. Λεπτομέρειες.
Έχεις το σκυλάκι σου και είσαι βρομύλος, είναι ένα θέμα οκ. Το να έχεις λυκόσκυλο και ένα μπαλκονάκι 70 πόντους επί 2 μέτρα, τι σε κάνει;
Σαδιστή σε κάνει. Φιλόζωο πάντως ΔΕΝ σε κάνει.
Επειδή ανέχτηκες που σου έφαγε την παντόφλα, επειδή στα έκανε όταν ήταν μικρό στο χαλί, επειδή το έστειλες σε δάσκαλο για να μάθει να μην τρώει από ξένους κλπ. όχι δεν σε κάνει φιλόζωο. Παραμένεις σαδιστής.
Σαδιστής στο ζώο (επίτηδες δεν λέω “πρώτα στο ζώο” γιατί σόρρυ αλλά εγώ πρώτα τους ανθρώπους βάζω) που δεν ντρέπεσαι και το ταλαιπωρείς έτσι και το καταντάς με τον καιρό μια σχιζοφρενή σκιά σκύλου.
Σαδιστής και στους γείτονες σου (που οκ τους έχεις ήδη “αφοδευμένους” όχι μόνο μεταφορικά αλλά όπως είπαμε παραπάνω και κυριολεκτικά) που πρέπει να ανεχτούν το δικό σου σαδισμό αλλά και τα αποτελέσματα αυτού: ένα αλοπρώσαλο ζώο που γαυγίζει στις 3 το βράδυ στο μπαλκονάκι και έξω από την κρεβατοκάμαρα σου ή του παιδιού σου. Όχι φυσικά επειδή είδε κλέφτη, απλά επειδή ήθελε να ξεσπάσει, επειδή πέρασε ένα ποντίκι (η πόλη έχει ποντίκια; τι αφύσικο ε – ίσως αν τα “κακάκια” του σκύλου σας δεν ήταν στο δρόμο, να είχαμε λιγότερα ποντίκια στην επιφάνεια) ή απλά επειδή του ήρθε να ανοίξει συζήτηση με το ντόπερμαν του παραδίπλα σαδιστή.
Ας φύγουμε και από αυτό όμως. Πάμε στους… ακτιβιστές (τρομάρα τους) της υπόθεσης.
Πρόσφατα ΠΟΛΥ κοντινό μου άτομο, ΜΑΖΙ με 6 μηνών μωρό στο καρότσι, είχε μια επίθεση από ΑΓΕΛΗ σκύλων (ναι αγέλη, όχι ένα), με αποτέλεσμα πολλές σοβαρότατες δαγκωνιές (ευτυχώς όχι στο μωρό), δαγκωνιές που χρειάστηκαν νοσοκομείο. Απλά περπατούσε με το καρότσι, είδε από μακριά τα σκυλιά, πέρασε όσο το δυνατό πιο μακριά τους (είχε και μωρό μαζί είπαμε) κι όμως ένα έφυγε (ο αρχηγός προφανώς) και τα άλλα ακολούθησαν και ήρθαν και άρχισαν τις δαγκωνιές.
Τι λες μετά από αυτό; Τι κάνεις; Συγγενικό μου πρόσωπο είπε ότι θα άρχιζε την διασπορά σε φόλες στην περιοχή (πράγμα που ευτυχώς δεν το έκανε για πολλούς λόγους). Όμως να τον κατηγορήσω για τη σκέψη του; ΦΥΣΙΚΟΤΑΤΑ ΟΧΙ. Το πρόσωπο που του συνέβη αυτό, δεν πλησιάζει καν την περιοχή (ακόμα και με παρέα) και φοβάται τα σκυλιά παρά το ότι δεν τα φοβόταν πριν. Το μωρό έκανε 2-3 μέρες να ησυχάσει από κάτι που συνέβη, δεν κατάλαβε τι ακριβώς (σε αυτή την ηλικία) αλλά το τρόμαξε αρκετά ώστε ανά δυο ώρες το βράδυ να ξυπνάει.
Που είναι οι κύριοι “επίσημοι” ζωόφιλοι; Που είναι τα δίποδα ζώα που επιτρέπουν αδέσποτα; Η ένταση μου προέρχεται και από το παραπάνω (δηλ. πρώτα για ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ) αλλά και για τα ίδια τα ζώα. Πόσο ζωόφιλοι είστε κ.κ. “επίσημοι” ζωόφιλοι που επιτρέπετε αυτά τα ζώα να ζουν έτσι; (και μετά να κάνουν και αυτά που κάνουν)
Φυσικά το θέμα είχε συνέχεια (και ακόμα είναι υπό εξέλιξη) με μηνύσεις που θα γίνουν αγωγές κλπ., αλλά η πλάκα είναι η αντίδραση των επίσημων αρμόδιων αρχών. Να μην τα πολυλογώ, αφού ξεκίνησε ένα γαϊτανάκι περί του ΠΟΥ έγινε, για να βρεθεί το ποιος έχει αρμοδιότητα (ο εξής Κανένας), αφού είχαμε και το ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΚΩΜΩΔΙΑ να πρέπει να πάμε στο σημείο και να ΔΕΙΞΟΥΜΕ τα σκυλιά (λες και τα σκυλιά θα ήταν εκεί να μας περιμένουν μετά από μέρες ή λες και θα τα γνωρίζαμε από τη φάτσα, ειδικά ένας άνθρωπος που κοίταγε πως να τους ξεφύγει και να σώσει και ένα μωρό) κλπ, αποκορύφωμα ήταν ότι θα τα μαζεύαν θα τα στείρωναν ΚΑΙ ΘΑ ΤΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΖΑΝ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΣΗΜΕΙΟ! Έλα όμως που το σημείο ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ έξω από έναν παιδότοπο. Φυσικά αυτό έφερε και την έκρηξη του θύματος που είπε “ΑΚΡΙΒΩΣ εκεί να τα αφήσετε, μη κάνετε λάθος και τα αφήσετε πιο πέρα”.
Να πω (μια και ήδη έχω μιλήσει για την περιοχή μου, δεν είναι κρυφό), ότι ο Πειραιάς έχει από τα μεγαλύτερα δημοτικά τέλη στην Ελλάδα (νομίζω έχει παραπάνω από την Κηφισιά). Να μην πούμε για την βρώμα, απλά τα παραπάνω που προαναφέραμε. Ναι κι όμως.
Αναρωτιέμαι αν κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν να είναι τόσο ζώα (“ζώα” με την έννοια που θα πρόσβαλε τα ίδια τα ζώα) ή τους βγαίνει από φυσικό τους.
Με όλα αυτά, η μοναδική εξήγηση που έχω για το πως είναι δυνατό οι παραπάνω να πιστεύουν ότι είναι φιλόζωοι, είναι ότι επειδή είναι ζώα και οι ίδιοι (και δεν εννοώ από φυσιολογικής άποψης που όλοι είμαστε), έχουν μια “συναδελφικότητα” με τα ζώα τους. Λυπάμαι αγαπητοί δίποδοι, αυτό δεν σημαίνει τίποτα, αφού και οι άλλοι δίποδοι που δεν είναι ζώα (είπαμε πέραν της φυσιολογίας) δεν σημαίνει ότι υποχρεωτικά είναι φιλάνθρωποι. Κάτι λάθος έχετε καταλάβει λοιπόν.