Αλλάζει ο κόσμος.
Λέμε τα παιδιά πως ζούνε μέσα στην τεχνολογία.
Τελικά όμως μαθαίνουν τίποτα;
Έδειχνα τώρα στο μεγάλο μου γιο, πως να χρησιμοποιήσει το Google στο tablet, χρησιμοποιώντας μάλιστα την αναγνώριση φωνής, για να μην κάθεται να γράφει αυτό που θέλει να κάνει search. Ξέρει επίσης μια χαρά (όπως ΟΛΑ τα παιδιά στην ηλικία του) να ψάχνει πράγματα στο youtube που το θεωρούν κάπως “αυτονόητο”. Όπως οι μεγάλοι που δεν είχαν πριν επαφή με τεχνολογία, θεωρούν κάπως αυτονόητο το Facebook, πολλές φορές κάνοντας εκεί μέσα και τις αναζητήσεις τους για άσχετα πράγματα ή games (πράγμα που κατάλαβε και η εταιρία και έχει κάνει δική της πλατφόρμα για gaming ΜΕΣΩ Facebook).
Ο γιος μου λοιπόν είναι στην ηλικία που εγώ είχα τους πρώτους μου μήνες με υπολογιστή (μεγάλη εξαίρεση και δακτυλοδεικτούμενος τότε στα 9 μου). Όταν λοιπόν πρωτοαντίκρισα τον Commodore 64 μου, είδα αυτή την εικόνα.
(εδώ με όλο του το… μεγαλείο, όπως φαινόταν στις τότε οθόνες, με τις παραμορφώσεις, τις διαρροές χρωμάτων κλπ.)
Έπρεπε, λοιπόν να… ανακαλύψω τι μπορώ να κάνω με αυτό το… πράμα που είχε ένα τετραγωνάκι που αναβόσβηνε και περίμενε ΕΜΕΝΑ να του πω τι να κάνει.
Σίγά σιγά από το άριστο αγγλικό manual (9 χρονών, τότε αρχίζαμε τετάρτη δημοτικού τα αγγλικά, οπότε κουτσά στραβά ότι έπιανα), κατάλαβα ότι με LOAD”*”,8,1 ξεκινάει το παιχνίδι που έχει η δισκέτα. Ναι floppy drive είχα, σε μια μικρή θάλασσα από κασετόφωνα (στην Ελλάδα των ελάχιστων υπολογιστών τότε). Βλέπετε ο υπολογιστής είχε αγοραστεί ως… επαγγελματικός (να χωράει… τριακόσιους, ναι τριακόσιους πελάτες σε πελατολόγιο – ζήτημα να περάστηκαν 50 και να το χρησιμοποίησαν 10 φορές οι γονείς μου) και έτσι στα εννιά μου, έπρεπε να κάθομαι στο γραφείο για να μαθαίνω αυτό το θαυμαστό πράγμα. Μετά ανακάλυψα ότι η δισκέτα μπορεί να είχε πιο πολλά παιχνίδια μέσα, πράγμα που έβλεπα γράφοντας LOAD”$”,8 και μετά “LIST” και μετά διάλεγα το “όνομα αρχείου” που ήθελα (εννοώ πήγαινα με τον cursor πάνω – όχι του ποντικιού που δεν υπήρχε, του κειμένου) και έγραφα μπροστά από το όνομα LOAD και μετά από το όνομα ,8,1 και μετά συνήθως RUN. Και μετά περίμενα. Και περίμενα. Και περίμενα. Το 1541 drive της Commodore ήταν φημισμένο για την βραδύτητα του.
Έμαθα και τους υπολογιστές των φίλων μου. Ο Spectrum με ένα στραμπούληγμα δαχτύλων (όλες οι εντολές ήταν προτυπωμένες στο δύσχρηστο πληκτρολόγιο και έπρεπε να ξέρεις το συνδυασμό πλήκτρων για να βγει αυτό που θες) έκανε “LOAD” από την κασέτα, ενώ ο Amstrad με cat έβλεπες τα περιεχόμενα του δίσκου και με run” έτρεχες ότι θέλεις. Α και μερικά ξεκίναγαν με “|cpm” (υπήρχε δήθεν cpm loader στο παιχνίδι).
Όμως μάθαινα. Και μετά ανακάλυψα ότι εκεί στο “READY.” με την κουκκίδα, ουσιαστικά ήμουν στην “BASIC” του μηχανήματος και μπορούσα να γράψω προγράμματα! Εκεί ανοίχθηκε ένας θαυμαστός κόσμος, πήρα και βιβλία ΚΑΙ από τα πρώτα Ελληνικά. Πχ. “Η ΓΛΩΣΣΑ BASIC ΚΑΙ ΟΙ ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ ΤΗΣ” του Χρήστου Κοίλια “Μαθηματικού/Αναλυτή Συστημάτων” (να ‘ναι καλά ο άνθρωπος) και αργότερα πολύ πιο… ψαγμένα όπως τεχνικά της Melbourne House.
Δεν βάζω σύγκριση με το παιδί μου βέβαια, που στους περισσότερους τομείς είναι καλύτερος μου (και καλύτερος χαρακτήρας), αλλά επειδή λέμε συχνά “πόσο μπροστά είναι η σημερινή νεολαία στην τεχνολογία”… τελικά… είναι; Φτάσαμε στο σημείο που δεν τους χρειάζεται να είναι νομίζω.