Το ακόλουθο κείμενο το έχω γράψει πριν καιρό, σε ανύποπτο χρόνο.
Θα μπορούσα να το φέρω online ξανά, όταν ήταν της… μόδας ο Βαγγέλης (κάθε θαύμα ημέρες τρεις), αλλά είπα να ηρεμήσει λίγο το κλίμα.
Θα μπορούσα να το φέρω online ξανά, όταν ήταν της… μόδας ο Βαγγέλης (κάθε θαύμα ημέρες τρεις), αλλά είπα να ηρεμήσει λίγο το κλίμα.
Μάλιστα επιπροσθέτως και σε σχέση ακριβώς με το “κίνημα Βαγγέλη”, μου κάνει εντύπωση που βλέπω ανθρώπους που σκίζονται για το θέμα του νεκρού στα Γιάννενα, αλλά αν κάποιος έχει μια γνώμη που δεν τους αρέσει, ξεκινάνε βρισιές και μαγκιές διαδικτυακά, κάνοντας ουσιαστικά ΟΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ κατηγορούν. Απλώς αντί για “μαγκιά του όγκου” (δηλ. είμαι μάγκας γιατί έρχομαι με 2-3-5 από πίσω μου), έχουμε “μαγκιά του πληκτρολογίου” (είμαι μάγκας γιατί είμαι πίσω από την οθόνη μου και λέω ότι γουστάρω).
Ακολουθεί το τότε κείμενο μου:
Βλέπω τα σχόλια κάτω από άρθρα διαφόρων sites/blog κλπ. και παρατηρώ ότι ο κόσμος έχει ξεφύγει, έχει αγριέψει.
Είμαι πολλά χρόνια on-line, περισσότερα από τους περισσότερους που ξέρω. Πρώτη φορά on-line ίσως το 1990 ή και πριν, όταν έπαιρνες ακόμα τηλέφωνο στις BBS (δεν υπήρχε δημόσιας χρήσης Internet). Ίσως δεν μαζευόμασταν 100 άτομα σε όλη την Ελλάδα. Από τους πρώτους στην Ελλάδα και στο Internet μετά.
Εντάσεις πάντα υπήρχαν. Στις BBS βέβαια υπήρχε η συνδρομή (στις μεγάλες) άρα ήσουν επώνυμος. Δεν μπορούσες “απλώς” να απειλήσεις τον άλλο ότι θα τον “κάνεις” και θα τον “δείξεις”. Πάντα υπήρχαν οι “άντρακλες πίσω από τις οθόνες”. Η εμπειρία έδειξε ότι μεγάλο στόμα είχαν συνήθως αυτοί που face-2-face δεν μπορούσαν να έχουν μεγάλο στόμα. Όχι ότι δεν υπήρχαν και οι άλλες περιπτώσεις. Ο “μάγκας του σχολείου” (ο πιο άχρηστος μέσα σε αυτό συνήθως) όταν το on-line έφυγε από τα χέρια των geeks και πέρασε στα χέρια όλων (μαύρη η ώρα αυτή – όχι δεν είμαι υπέρ τις τεχνολογίας στους πάντες – και απεχθάνομαι τους ημιμαθείς) και έγινε “in” έφερε τους “μάγκες του σχολείου” και τους “μάγκες της δουλειάς” (φαινόμενο των μεγάλων και απρόσωπων εταιριών συνήθως) ΚΑΙ στον virtual κόσμο. Κάποτε με ενοχλούσε, αργότερα αδιαφόρησα απλώς (και γιατί λίγοι από αυτούς μπορούν να με φέρουν βόλτα και εγώ το ξέρω και αυτοί δεν το ξέρουν και γιατί τους κάνει να φαίνονται ΤΟΣΟ γελοίοι). Προσωπικά έχει πολύ καιρό να μου συμβεί.
Όμως το βλέπω να γίνεται γύρω μου (από άλλους σε άλλους) όλο και περισσότερο. Τόσο που απέκτησε δικό του όρο: Cyberbullying.
Εξαπλωμένο στα παιδιά πολύ, έχει ένα (μικρό) νόημα. Ότι τα παιδιά δεν έχουν ακόμα όρια. Ειδικά αν δεν έχει βοηθήσει η οικογένεια να έχουν (ΠΟΛΥ ελευθερία οι γονείς του 90 και του 00 – φάτε τη τώρα). Όμως το βλέπω και σε ενήλικες. Μπείτε και δείτε ένα σχόλιο σε μια είδηση στην Ελλάδα. Σε Δt, θα δείτε κάποιους να βαφτίζουν άλλους Χρυσή Αυγή, άλλους να βρίζουν μανάδες κλπ. Μην πω σε αθλητική είδηση.
– Πέρα από το ότι αναρωτιέμαι για το επίπεδο αυτών των ανθρώπων. (έλα Νίκο… ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ το επίπεδο αυτών των ανθρώπων)
– Πέρα από το ότι αναρωτιέμαι πως δεν καταλαβαίνουν ότι ο μάγκας πίσω από την οθόνη, δείχνει γελοίος – αφού πίσω από την (ψευδο-) ασφάλεια της, δεν είναι τίποτα “μαγκιά”. (έλα Νίκο… είναι οι ίδιοι που όταν περνάνε με 150 ντεσιμπέλ στο αυτοκινητάκι τους – που συνήθως είναι φτηνότερο από το ηχοσύστημα – ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι οι άλλοι λένε “πωπω ένα ηχοσύστημα!”, ενώ στην πραγματικότητα λένε “πωπω ένας μ…”)
Με ξενίζει ότι είναι ΠΟΛΛΟΙ. Αναρωτιέμαι πως ψηφίζουν. Πως συναναστρέφονται στο περιβάλλον τους. Πόσοι είναι στο περιβάλλον μου (αφού στατιστικά ΠΡΕΠΕΙ να είναι).
Προσωπικά, αν και καθόλου δικόφιλος, συνιστώ ΑΜΕΣΗ (ΑΜΕΣΗ όμως) καταγραφή του συμβάντος (κρατήστε αρχείο, screen grab, οτιδήποτε) ΚΑΙ ΑΓΩΓΗ. Ναι ΑΓΩΓΗ. Με λεφτά. Όχι εξώδικο. Πρέπει αυτή η επαπειλούμενη σαπίλα να πεθάνει τώρα που είναι μικρή. Όταν ακουστεί 10 φορές ότι κάποιος έφαγε ποινή και χρηματική καμπάνα στο κεφάλι, ο μέσος ΠΑΝΙΒΛΑΚΑΣ θα το σκεφτεί περισσότερο. Ίσως. Αν δεν το σκεφτεί, ας φροντίσει η δικαιοσύνη κάποιος να πάει δωρεάν διακοπές από την τσέπη του πανίβλακα.
Μην κολλάτε. Μην κλιμακώνετε την δικτυακή βία. Σας επιτέθηκε κάποιος (όχι με μια ειρωνεία, μην είμαστε υπερβολικοί); Εννοώ να σας έθιξε την προσωπικότητα, την οικογένεια κλπ.; Τηλεφωνάκι σε κάποιο φίλο δικηγόρο (οι ενήλικοι όλο και κάποιον ξέρουμε), τηλεφωνάκι εκείνος στο φορέα που συνέβη το συμβάν (πχ. στο τάδε site, συνήθως αυτά στην Ελλάδα γίνονται εξάλλου), να τους πει ότι έχει αρχείο με το συμβάν και θέλει τα στοιχεία του θύτη. Λογικά ΔΕΝ θα του τα δώσουν, ο δικηγόρος θα ΑΠΑΙΤΗΣΕΙ να δράσουν “αλλιώς θα πάει στον εισαγγελέα”, θα κάνουν οι ίδιοι την κίνηση τους προς τον τύπο. Ίσως είναι αρκετό για αρχή.
Μην κολλάτε. Αν οι ίδιοι δεν ξέρετε τι να κάνετε, μιλήστε με φίλους.
Μην αφήνετε τέτοια άτομα να “αλωνίζουν” μετά από εσάς, ατιμώρητοι θα συνεχίσουν να κάνουν κακό αλλού – παρεξηγώντας την έννοια της δημοκρατίας (οι πιο ψαγμένοι από αυτά τα βλήματα, το πάνε προς τα εκεί), μάλλον μπερδεύοντας την με την ασυδοσία. Δείξτε τους ΕΣΕΙΣ την διαφορά, μην αφήσετε τον/την επόμενο/η. Είναι ένα είδος βιασμού.