ΠΑΜΕ ΓΕΡΑ.
Μια κοπέλα έγραψε κάτι πολύ ωραίο:
“Δεν μας χρειάζεται ο Παναγιώτης Ραφαήλ… Εμείς τελικά τον χρειαζομασταν.”
Η αλήθεια είναι ότι δυστυχώς μας χρειάζεται, αλλά όλο αυτό γίνεται για να μην χρειάζεται κανέναν.
Το ωραίο που έγραψε η κοπέλα είναι το δεύτερο μέρος, ότι εμείς τελικά τον χρειαζόμαστε.
Για να ανακαλύψουμε την ανθρωπιά μας. Για να θυμηθούμε τα σημαντικά και να καταλάβουμε τα ασήμαντα.
Το παιδάκι πρέπει να ζήσει και να γίνει πρεσβευτής ενός κόσμου που δεν πρέπει να χαλάσει περισσότερο, αλλά να κάνει reset.
Αρχίζει και μεγαλώνει το κύμα και αυτό χρειάζεται γιατί όλος αυτός ο δρόμος έφτασε το ποσό στη μέση (εδώ που τα λέμε, ένας “βαρβάτος” επιχειρηματίας, άνετα καλύπτει το υπόλοιπο, αλλά ακόμα δεν είδαμε κίνηση… παίκτες στραβοκάνιδες ξέρουν να παίρνουν, βίλες και κότερα που δεν πατάνε ποτέ… ιδού η Ρόδος… ή να πω η Μύκονος;…).
Ο άλλος πούλησε μια από τις μηχανές του και θα δώσει το ποσό στον μικρό. Όποιος τον ξέρει θα τον ξαναδεί ποτέ με τον ίδιο τρόπο; Ποτέ. Αυτό δεν πληρώνεται. Είναι σωτηρία της ψυχής επί της Γης. Ακόμα δηλαδή και αν δεν υπάρχει τίποτα μετά. Αυτός ο άνθρωπος, αύριο θα έχει 10-20 χτυπήματα στην πλάτη, “μπράβο ρε φίλε, είσαι μεγάλος μάγκας”.
Πάμε γερά λοιπόν.10; 20; 50; 500; Όλα μετράνε, ανάλογα ότι μπορεί κανείς. Και όχι μια φορά. Αν τον άλλο μήνα δεν έχει μαζευτεί ακόμα, άλλη μια φορά.
Πολλοί λένε “ναι αλλά ο μικρός είναι ένας, τι γίνεται με κάθε επόμενο, αυτό θα κάνουμε επειδή δεν κάνει το κράτος;”.
Δεν είναι ακριβώς έτσι. Πρώτα από όλα ναι ακριβώς έτσι θα κάνουμε αν χρειαστεί. Αλλά δεν θα χρειαστεί. Αν ο Π.Ρ. πάει και κάνει τη θεραπεία και αυτή δουλέψει, στον επόμενο Π.Ρ. η επιτροπή “σοφών” (?) δεν θα έχει ΚΑΜΙΑ δικαιολογία να πει όχι. Θα ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να πει όχι. (στο κάτω κάτω οι φορολογούμενοι ΓΙΑ ΑΥΤΑ πληρώνουμε τους φόρους μας, όχι για να ταΐζουν αντιπροέδρους κλπ.) Δουλεύουμε λοιπόν εμείς (και ο ίδιος ο μικρός) για τον ΕΠΟΜΕΝΟ. Που δεν ξέρουμε πόσο δίπλα μας μπορεί να είναι.